Kawikaan 17 Devotional StudyGamitin ang iyong mga salita para sa mabuti, hindi masamaTayong lahat ay nagkasala sa pagtakbo ang aming mga bibig at nakakasama ibang tao. Nang walang kahit na pagtigil ng mag-isip, buksan natin ang ating mga bibig at out dumating sa aming mga opinyon sa pamumuhay ng isang tao, ang paraan ng pananamit nila, o kung paano sila ay taasan ang kanilang mga anak. Hindi ito tulad ng hindi namin ang lahat ng painfully ng kamalayan kung paano ito nararamdaman na maging paksa ng iba 'mapanganib na mga salita. Kung alam namin kung magkano ito Masakit na magkaroon ng ganyang mga salita nakadirekta sa amin, bakit pinapayagan namin ang tamang gawain talk sa ating buhay? Maaari naming panatilihin ang aming mga puso mula sa pagsirko sa problema sa pamamagitan ng pag-iwas sa mga taong nakapagpapahina sa iba upang gawin ang kanilang mga sarili pakiramdam mas mahusay. Kapag ginawa namin ang saya ng ibang tao, mang-insulto namin ang Diyos at ang ating mga pagkilos ay parurusahan (Kawikaan 17: 5). Nais ng Diyos ng mas maraming para sa Kanyang mga anak. Tinatawag niya tayo upang ilarawan ang Kanyang likas pamamagitan ng ating mga salita at mga pagkilos (Colosas 3: 12-15). At, Sinabi mismo ni Hesus ang dapat nating mahalin ang isa't isa sa parehong paraan na mahal Niya tayo. . Ang isang paraan nagpapakita tayo ng pagmamahal ni Jesus ay sa pamamagitan ng maingat na pagpili ng ating mga salita upang magmahal at hikayatin ang bawat isa. Kami ay upang punan ang aming mga kaibigan na may pag-ibig, suporta, at pampatibay-loob (Kawikaan 17: 9, Kawikaan 17: 17-18). At kapag kami nasaktan kaibigan, kami ay sa pag-areglo ang sitwasyon, pag-amin kami ay mali at nagsusumikap upang gumawa ng mga bagay kanan (Kawikaan 17: 19-20, Mateo 5:24). Maaari itong tumagal ng oras upang walang kasigla-sigla ang ating mga dila. Ngunit ang isang magandang unang hakbang ay pag-unawa sa kapangyarihan ng ating mga salita, at pag-aaral upang makita kung ano ang sinasabi namin bilang isang representasyon ng kung ano si Jesus sasabihin. 17:1 Maigi ang isang tuyong subo at may katahimikan, kay sa bahay na may laging pistahan na may kaalitan. 17:2 Ang lingkod na gumagawang may kapantasan ay nagpupuno sa anak na nakahihiya, at siya'y makakabahagi sa mana ng magkakapatid. 17:3 Ang dalisayan ay sa pilak, at ang hurno ay sa ginto: nguni't sinusubok ng Panginoon ang mga puso. 17:4 Ang manggagawa ng kasamaan ay nakikinig sa masasamang labi; at ang sinungaling ay nakikinig sa masamang dila. 17:5 Sinomang tumutuya sa dukha ay dumudusta sa Maylalang sa kaniya: at ang natutuwa sa kasakunaan ay walang pagsalang parurusahan. 17:6 Ang mga anak ng mga anak ay putong ng mga matatandang tao; at ang kaluwalhatian ng mga anak ay ang kanilang mga magulang. 17:7 Ang marilag na pananalita ay hindi nagiging mabuti sa mangmang: lalo na ang magdarayang mga labi, sa isang pangulo. 17:8 Ang suhol ay parang mahalagang bato sa mga mata ng nagtatamo: saan man pumihit ay gumiginhawa. 17:9 Ang nagtatakip ng pagsalangsang ay humahanap ng pagibig: nguni't ang nagdadadaldal tungkol sa anoman ay naghihiwalay ng magkakaibigang matalik. 17:10 Ang saway ay nanasok na taimtim sa isang naguunawa, kay sa isang daang hampas sa mangmang. 17:11 Ang hinahanap lamang ng masamang tao ay panghihimagsik; kaya't isang mabagsik na sugo ay susuguin laban sa kaniya. 17:12 Masalubong ang tao ng oso na nanakawan ng kaniyang mga anak, maigi kay sa mangmang sa kaniyang kamangmangan. 17:13 Sinomang gumaganti ng kasamaan sa mabuti, kasamaan ay hindi hihiwalay sa kaniyang bahay. 17:14 Ang pasimula ng pagkakaalit ay gaya ng pagbuga ng tubig: kaya't iwan ninyo ang pagtatalo, bago maginit sa pagkakaalit. 17:15 Siya na umaaring ganap sa masama, at siya na nagpaparusa sa matuwid, kapuwa sila kasuklamsuklam sa Panginoon. 17:16 Bakit may halaga sa kamay ng mangmang upang ibili ng karunungan, gayong wala siyang pagkaunawa? 17:17 Ang kaibigan ay umiibig sa lahat ng panahon, at ang kapatid ay ipinanganak na ukol sa kasakunaan. 17:18 Ang taong walang unawa ay nakikikamay, at nagiging mananagot sa harapan ng kaniyang kapuwa. 17:19 Ang umiibig sa pagsalangsang ay umiibig sa pagkakaalit: ang nagtataas ng kaniyang pintuan ay humahanap ng kapahamakan. 17:20 Siyang may magdarayang puso ay hindi nakakasumpong ng mabuti: at siyang may suwail na dila ay nahuhulog sa karalitaan. 17:21 Ang nanganganak ng mangmang ay sa kaniyang kapanglawan: at ang ama ng mangmang ay walang kagalakan. 17:22 Ang masayang puso ay mabuting kagamutan: nguni't ang bagbag na diwa ay tumutuyo ng mga buto. 17:23 Ang masama ay tumatanggap ng suhol mula sa sinapupunan, upang ipahamak ang daan ng kahatulan. 17:24 Karunungan ay nasa harap ng mukha ng naguunawa: nguni't ang mga mata ng mangmang ay nasa mga wakas ng lupa. 17:25 Ang mangmang na anak ay hirap sa kaniyang ama, at kapaitan sa nanganak sa kaniya. 17:26 Parusahan naman ang matuwid ay hindi mabuti, ni saktan man ang mahal na tao dahil sa kanilang katuwiran. 17:27 Siyang nagtitipid ng kaniyang mga salita ay may kaalaman: at siyang may diwang malamig ay taong naguunawa. 17:28 Ang mangmang man, pagka siya'y tumatahimik, ay nabibilang na pantas: pagka kaniyang tinitikom ang kaniyang mga labi, ay inaari siyang mabait. 
Bumalik HOME |